Modele anatomiczne pełnią kluczową znaczenie w edukacji zdrowotnej, dając możliwość lekarzom, kursantom medycyny oraz osobom leczonym lepiej zrozumieć strukturę i funkcjonowanie ciała człowieka. Są one stosowane w rozmaitych obszarach, takich jak struktura organizmu, badanie zmian chorobowych i rozpoznawanie schorzeń dolegliwości. Modele te mogą być wykonane z różnych substancji, takich jak polimer, elastomer, żywica lub inne tworzywa sztuczne, a ich zadaniem jest jak najdokładniejsze odwzorowanie naturalnej budowy człowieka. Dzięki nim można zbadać, jak rozwijają się schorzenia, jakie mają skutki dla ciała oraz jakie mechanizmy czynnościowe i chorobowe za nimi odpowiadają. Modele anatomiczne są bezcennym środkiem w nauczaniu i informowaniu leczonych. Umożliwiają doktorom lepiej objaśniać osobom leczonym istotę ich problemów zdrowotnych, wspierając im w zrozumieniu diagnostyki oraz proponowanych metod leczenia. W przypadku długotrwałych schorzeń, takich jak diabetes czy schorzenia endokrynologiczne, modele anatomiczne dają możliwość przedstawić poziom uszkodzenia organów oraz konsekwencje zaniedbanych schorzeń. Ponadto, modele te ułatwiają kursantom w skuteczniejszym opanowywaniu wiedzy teoretycznej poprzez praktyczne zrozumienie struktury organizmu i patofizjologii układu biologicznego. Modele anatomiczne cukrzycy Cukrzyca jest chroniczną dolegliwością metaboliczną, która jest skutkiem z zaburzeń produkcji hormonu insulinowego lub zaburzonej funkcji ciała na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają gruczoł trzustkowy, jako że jest ona podstawowym narządem odpowiedzialnym za regulację poziomu cukru we krwiobiegu. W modelach tych można dostrzec budowę takie jak grupy komórek endokrynnych, czyli zbiory komórek beta, wydzielających insulinę. W przypadku cukrzycy typu 1 modele mogą ukazywać zniszczenie lub zanik struktur odpowiedzialnych za insulinę, które prowadzą do niedoboru insuliny. Z kolei w cukrzycy insulinoniezależnej modele mogą pokazywać zmniejszoną wrażliwość na insulinę, a także zbyt dużą eksploatację narządu wydzielniczego, skutkujące jej sukcesywnej osłabienia funkcji. Niektóre modele cukrzycy przedstawiają również następstwa schorzenia dla pozostałych organów, takich jak serce, filtrujące narządy, struktury okulistyczne czy układ krążenia. Ukazują, jak przewlekła nadmiar glukozy we krwi prowadzi do mikroangiopatii i makroangiopatii, które są przyczyną powikłań cukrzycowych, takich jak uszkodzenie siatkówki, uszkodzenie układu moczowego czy uszkodzenie nerwów. Tworzone są również modele wizualizujące zmiany martwicze kończyn, która jest jednym z niebezpiecznych następstw tej choroby. Dzięki tym modelom lekarze mogą lepiej tłumaczyć osobom leczonym, dlaczego skuteczna kontrola glikemii i styl życia mają decydujące znaczenie w zapobieganiu negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są wykorzystywane nie tylko w nauczaniu studentów, ale również w programach informacyjnych których celem jest rozszerzenie informacji na temat tej choroby. Dzięki nim można zademonstrować, jakie przekształcenia mają miejsce w ciałe w wyniku długotrwałej nadwyżki glukozy i jakie działania profilaktyczne mogą przyczynić się w redukcji zagrożenia rozwoju negatywnych skutków. Modele anatomiczne tarczycy Tarczyca to organ endokrynny pełniący funkcję wytwarzanie substancji regulacyjnych kontrolujących przemianę materii, takich jak tetrajodotyronina i trójjodotyronina (T3). Nieprawidłowości funkcji tarczycy mogą prowadzić do wielu problemów zdrowotnych, takich jak hipertyreoza, zbyt mała aktywność tarczycy, przewlekłe limfocytarne zapalenie tarczycy czy nadczynność tarczycy o podłożu autoimmunologicznym.
Modele anatomiczne tarczycy przedstawiają strukturę tego narządu, w tym jego części boczne, połączenie płatów, a także dopływ krwi i unerwienie. Modele anatomiczne tarczycy mogą również pokazywać zmiany chorobowe, takie jak rozrost gruczołu tarczowego w wyniku przerostu tarczycy, zmiany guzkowe czy raki tarczycy. W przypadku zmniejszonej aktywności tarczycy modele mogą pokazywać atrofię gruczołu i zmniejszoną aktywność jego elementów budulcowych, podczas gdy w hipertyreozie mogą obrazować rozrost tarczycy oraz zwiększone unaczynienie. Modele te mogą także objaśniać konsekwencje autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak niedoczynność tarczycy autoimmunologiczna, w której mechanizmy obronne organizmu uszkadza tkankę tarczycową, powodując ich degeneracji. Modele anatomiczne tarczycy są niezwykle użyteczne w rozpoznawaniu chorób i informowaniu osób leczonych, ponieważ pozwalają lepiej zrozumieć mechanizmy powstawania różnych schorzeń tarczycy oraz ich konsekwencje dla ustroju. W medycynie specjaliści chorób hormonalnych często stosują takie modele do przedstawiania pacjentom, jak działa tarczyca, jakie są symptomy zaburzeń tarczycy oraz jakie metody leczenia mogą być wykorzystywane.
